Xalq artisti Nuriyyə Əhmədovanın oğlu Faiq İbadzadənin Milli.Az-a müsahibəsi.
- Faiq, sizi Nuriyyə xanımın yeganə varisi kimi tanıyırıq. İstərdim özünüzü oxucularımıza təqdim edəsiz..
- İbadzadə Faiq Xanlar oğlu, xalq artisti Nuriyyə Əhmədovanın oğluyam. Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetində, aktyorluq fakültəsində təhsil alıram.
- Faiq, mən bilirəm ki, siz komediya aktyoru Elşadla birlikdə çalışırdınız. Ananızın sənətini davam etdirmək onun arzusu idi?
- Mən elə indi də Elşadla çalışıram. Nə işləri varsa, mən də ordayam. Çünki o da həmişə mənə dəstək olub. Anam çox istəyirdi ki, mən aktyor olum, amma mən istəmirdim. Çünki bu sənətin əzab-əziyyətlərini görürdüm, düşünürdüm ki, nəyə lazımdır bu qədər çalışıb vuruşmaq, sənətin üzərində saatlarla işləmək? Amma digər tərəfdən də bu sənəti sevirdim, təkcə anamın gördüyü, çəkdiyi əziyyətlər məni ruhdan salırdı.
- Neçənci kursda oxuyursuz?
- 1 ci kursda oxuyuram, aktyor sənətinə çox iddialıyam, sevirəm bu sənəti. Aktyor sənəti mənim aləmimdə ən dərin və sonsuz sənətdir, çünki bu, müəyyən bir vaxt ərzində öyrəniləsi sənət deyil. Bu sənət hər zaman üzərində iş tələb edir.
- Atanız Xanlar bəy necədir?
- O da yaxşıdır, amma anamın ölümü ilə hələ də barışa bilmir.
- Peşmançılıq çəkir?
- Bu suala cavab vermək istəmirəm. Təkcə onu deyə bilərəm ki, anamı çox sevirdi, amma son günlərini yanında ola bilmədi.
- Uşaqlıq illərinizi necə xatırlayırsız?
- Anam məni çox yaxşı böyüdüb, həmişə təhsilimlə məşğul olub. Nə istəmişəmsə onu da mənə alıb. Mənə deyirdi ki, təkcə sənə görə yaşayıram. Mən də ona görə yaşayırdım, amma indi ruhu şad olsun deyə yaşayıram. Anama çox yaxın insanlardan biri də Elşad olub. Onu öz oğlu kimi istəyirdi, anamın ölümündən sonra o, mənə çox dəstək oldu.
- Başqa hansı sənət yoldaşları sizə dəstək oldu?
- Xalq artisti Həmidə Ömərovanın adını çəkə bilərəm. Allah ondan razı olsun. Anamla çox yaxın rəfiqə idilər, məndən heç vaxt öz köməyini əsirgəməyib. Universitetə qəbul olunmağımda onun əməyi əvəzsizdir.
- Nuriyyə xanımı nə küsdürə bilərdi?
- Uşaqlıqda çox nadinc olmuşam. Sözündən tez-tez çıxırdım, çox peşmanam. Yəqin ki, məni bağışlayar. Amma onu hər şeydən çox sevirdim, sevirəm də. Ananın öz övladına verəcəyi hər şeyi, hətta artığını mənə verib.
- Mən bilirəm ki, siz əvvəllər rəqsə gedirdiniz. Hətta Nuriyyə xanımla birlikdə bir neçə dəfə efirdə rəqs etmişdiz. Bəs niyə bu sənəti davam etdirmədiz?
- 11 il rəqslə, 6 il isə nağara musiqi aləti ilə məşğul olmuşam. Rəqsə çox həvəsim var idi, amma heç vaxt peşəkar rəqqas olmağı düşünmürdüm. Ümumiyyətlə, hər bir aktyor mənə elə gəlir ki, rəqs etməyi bacarmalıdır.
- Rəhmətlik Nuriyyə xanım da çox gözəl rəqs edirdi.
- Bəli, o da rəqslə məşğul olmuşdu. Çox gözəl ritm və musiqi duyumu var idi. Həm də gözəl səsi var idi, bəzən zümzümə də edirdi. Rəqs mənə ondan keçib.
- Nuriyyə xanımın sizə qadağan etdiyi nələrsə var idi?
- İdmanla məşğul olmağı qadağan etmişdi. Tam qadağa deməzdim, sadəcə, istəmirdi idmana bu qədər vaxt ayırım. Çünki boksla məşğul idim, tez-tez zədə alırdım.
- İncidiyi sənət yoldaşı var idi?
- Heç kimdən inciməmişdi. Çünki bütün sənət yoldaşları onu, o da sənət yoldaşlarını çox istəyirdi.
- Son günlərini necə xatırlayırsız?
- Son günlər çox qəmgin, fikirli idi. Boğazında zobu var idi, müalicə alırdı, həm də ürəyi xəstə idi. Sanki, öləcəyini bilirdi. Hər axşam Elşadla süfrə başında söhbətləşirdi və ona məsləhətlər verirdi. Məni tez-tez öpüb bağrına basırdı.
- Nə kimi məsləhətlərini alırdınız?
- Məsləhətləri həyat və sənətlə bağlı olurdu. Elşada deyirdi ki, Faiqdən muğayat ol. Mənə də onu tapşırırdı.
- Bəs son sözü sizə nə oldu?
- Xəstəxanada yatarkən son sözü o idi ki, narahat olma, yaxşıyam, düş aşağı, yemək ye, səhərdən acsan. Son anında da məni düşünürdü. Amma birdən halı pisləşdi, sadəcə mənə baxdı, gözləri dolmuşdu. Onu bərk-bərk qucaqladım və bilmirəm nədənsə çölə qaçdım. Evə getdim və Allaha dua etdim ki, onu qorusun. Səhər tezdən yanına qayıdanda artıq dünyasını dəyişmişdi. Xəstəxananı dağıdırdım, hər kəs onun üçün göz yaşı tökürdü. Heç kəs onun ölümünü qəbul etmirdi. Hər zaman bütün hallarda yoxluğu bilinir. Həyatımdakı çox şey, hər bir insan onu mənə xatırladır (kövrəlir).
- Yanında olsaydınız, nəyi etiraf edərdiniz ona?
- Yenə onu hər kəsdən və hər şeydən çox sevdiyimi deyərdim. Çünki, həqiqətən də, elədir. Onu bircə gün görmək üçün hər şeydən keçərdim.
- Nuriyyə xanımın qoxusunu bu gün kimdən alırsız?
- Onun yerini mənə heç kim verməz. Amma onu da deyim ki, anamın yaxın rəfiqəsi Tamilla xanım mənə çox dəstək olub və indi də hər gün maraqlanır. Həmçinin də xalalarım, xüsusilə Sevil xalam.
- Onunla keçirdiyiniz hansı günləri bu gün xatırlamaqdan doymursuz?
- Nuriyyə xanımın ad gününü qeyd edərdik. Onda çox xoşbəxt idi, yanında oturmuşdum, tez-tez mənə baxırdı. O zaman qardaşım Əli də sağ idi.
- Yuxularınıza gəlirmi, Nuriyyə xanım?
- Anamı tez-tez yuxuda görürdüm, amma son vaxtlar heç yuxu görmürəm. Onun həyatdan getməyi ilə yuxularım da məndən üz döndərib (kövrəlir). Əziz anam, səni həmişə sevəcəyəm!!!
Əli Rəhimoğlu
Milli.Az 
