Qonşuluğumuzda bir dükan var. Balaca pəncərəsindən adamlar içəri boylanır. Hərdən də belə olur: içəridən iki əl çölə çıxır, çörək, qənd, yağ, siqaret və başqa şeyləri çöldə dayanan adamların ovcuna qoyur. Dolan ovuclar geri qayıdır. Elə də olur ki, adamlar seyrələn və heç olmayan vaxt çöldəki adam başını lap içəri salır. Bilirsən ki, xəlvət nəsə deyir. Elə yavaşça deyir ki, yanında adam olsa belə, yenə nə dediyini eşidə bilməz. Çünki dükanın alış-veriş yeri bir adamın əlləri və başı girə biləcəyi böyüklükdədir.
Baş ki alış-veriş yerindən içəri girdisə, deməli, o adam nəyisə nisyə almaq istəyir. Əgər başı sözü deyən kimi o saat geri qayıtdısa, deməli, cavab yüz faiz “yox”dur. Əgər baş bir az içəridə ləngidisə, deməli, satıcı razılaşıb. Sonra içəridəki əllər çölə xeyli çörək, çay, qənd, yağ, yuyucu maddələr və başqa məhsulları çıxardır. Alıcı həmin əşyaları yanındakı övladının ayaqlarının yanına düzür. Uşaq sevindiyindən atılıb düşür. Amma xəbəri yoxdur ki, anası nəyə görə bayaq başını içəri salıb. İndi uşağın fikri-zikri ərzaq məhsullarının içindən uduşlu şokoladlarını axtarmaqdır. Ağlamağa başlarkən, içəridəki əl çöldəki əlin ovcuna iki şokolad qoyur.
Dükanın yöndəmsiz quruluşu küçəmizi pis göstərsə də, hamı ondan asılıdır. Pəncərəsinin ətrafı qapqara kirdir. Çünki siqaret almağa gələn fəhlələr növbə gözləyərkən mazutlu əllərini divara söykəyiblər. Lap yuxarıda elektrik məftillərinin sarğısı milçək tutan lent kimi havada sallanır. Hərdən külək onu o tərəf-bu tərəfə yelləyir. Elə bil, adamları sayır. Naşı adamlar sarğının gözlərinə dəyməyindən ehtiyat edərək tez-tez başlarını geri atırlar. Divara səliqəsiz vurulan boya insanların əhval ruhiyəsini təlx edir. Bu azmış kimi, dəmirdən olan alış-veriş pəncərəsi də divarın boyasına bulaşıb. Külək tərpətməsin deyə pəncərənin bir tayı 3-4 yerdən calaq edilmiş kəndirlə bağlanıb. Kəndirin ucu yuxarıdakı şiferin altındakı taxtaya azacıq vurulmuş iki yüzlük mismara bərkidilib. Sonra deyəsən mismar çıxıb. Sonra həmin mismarı yenə üç-dörd yerdən calaq edilmiş kəndirlə şiferin altındakı kubikə bağlayıblar.
Dükanın hər bir tərəfi səliqəsiz olmasına baxmayaraq, uşaqların ən sevimli yeri onun qabağıdır. Boyları alış-veriş bacasına çatmasa da, içəridə nələrin olduğunu təsəvvür edirlər. Çünki ola bilsin ki, onlar bir dəfə də olsa, valideynlərinin qucağında içəri baxa biliblər. Amma valideynlərin nisyə aldıqları şeylərdən xəbərsizdilər. Hələ nisyə sözünü eşitməyiblər. Ola bilsin ki, kənarda dayanan o sarı saç uşağın atası bir neçə dəfə onu siqaret və araq dalınca göndərib. Amma nisyə deməyib. Eləcə deyib ki, pulu sabah tezdən işə gedən kimi verəcəyəm. Amma verməyib. Guya Bakıda Beynəlxalq oyunlar keçirilir deyə baş qarışıq olduğundan yaddan çıxıb və ya maaşı gecikdirilib.
Tərslikdən dükan küçəmizin çıxışındadır. Hara getsən, gəlib bu dükanın qabağından keçməlisən. Ola bilsin ki, o sarısaç uşağın atası yolunu daha bu dükanın qabağından salmır. Evə uzaq yolla gəlir, mazut gölməçələrinin içindən keçir 100 metrlik yolu 2 kilomer eləyib gəlir.
Bu səhər çörək almağa gedəndə uçuq-sökük bu dükanın divarında iri bir vərəqə kompüterlə yazılmış bir elan gördüm. “Üz vurmayın, nisyə mal verilmir”. Uşaqlar o ağ vərəqə baxıb sevinirdilər. Hələ ki, oxuya bilmirdilər. Elan dükanı təzə göstərirdi.
Daha adamlar başını dükana salmırdı. Elanı oxuyub düz keçib gedirdilər. Daha bu dükan bizə qonşu deyildi, yad idi. Avropadan gəlmişdi.
