Bir qayda olaraq, həkim xəstə ilə söhbət və müayinə əsasında onsuz da ürək xəstəliklərini təyin edə bilər. Diaqnozu təsdiqlənməsini, xəstəliyin şiddətini təyin edilməsini, həmçinin müalicəni tənzimlənməsini isə xüsusi diaqnostik testlərin köməkliyi ilə edir. Adətən, həkim əvvəlcə sinə ağrısı, nəfəs darlığı, ayaqların və ayaqların şişməsi, ürəkbulanma və digər simptomlar, xüsusən də qızdırma, zəiflik, halsızlıq, iştahsızlıq kimi şikayətlər barədə soruşur. Bu simptomların hamısı ürək xəstəliyini göstərə bilər. Sonra keçmiş infeksiyalar, zəhərli maddələrlə təmas, narkotik, alkoqol və tütün istifadəsi, evdə və işdəki psixoloji vəziyyət və istirahət rejimi ilə bağlı suallar cavablandırılacaq. Həkim, ailə üzvlərindən birinin ürək xəstəlikləri olub olmadığını və ya xəstənin ürək-damar sisteminə təsir edə biləcək digər xəstəliklərdən əziyyət çəkdiyini soruşacaq. Müayinə edildikdən sonra həkim xəstənin ağırlığına və ümumi fiziki vəziyyətinə diqqət yetirir, onun solğun olub olmadığını yoxlayır, tərləmə, şüurun depressiyası, ürək xəstəliyinin əlamətləri ola bilər. Xəstənin ümumi vəziyyəti və əhval-ruhiyyəsi nəzərə alınır, çünki ürək xəstəliyi onlara təsir göstərə bilər. Dərinin rəngini qiymətləndirmək vacibdir, çünki solğunluq və siyanoz (dərinin mavi rəngli bir tonu) anemiya və ya pozulmuş ürək fəaliyyətini, habelə ağciyər xəstəliyi, ürək xəstəliyi və ya damar zədələnməsi səbəbindən qandan dəri hüceyrələrinə kifayət qədər oksigen verilməməsini göstərir. Həkim, iki tərəfdən qan axını qiymətləndirmək üçün boyun damarlarında, qoltuq altındakı, dirsək əyilmə və biləklərdə, qasıqda və ayaqlarda nəbz yoxlayır eyni zamanda qan təzyiqi və bədən istiliyini ölçür. Hər hansı bir sapma ürək xəstəliyini göstərə bilər. Həkim, boyun damarlarını müayinə edir. O, nəfəsalma sürətinin və sinə hərəkət dairəsinin normal olub olmadığını təyin edir və sonra sinə boşluğunda mayenin olub olmadığını tapmaq üçün barmaqları ilə sinəni vurur (zərb edir). Perküsyon, perikardın (ürək ətrafındakı membran) və ya plevranın (ağciyərlərin membranı) boşluğunda mayenin mövcudluğunu müəyyənləşdirməyə kömək edir. Stetoskopla həkim nəfəs səsi eşidir. Bu, havanın normal şəkildə keçib-keçməməsini və ya onun yolunda bir maneə olub olmadığını - hava yollarının daralmasını öyrənməyə imkan verir. Bundan əlavə, bu müayinənin köməyi ilə həkim ürək çatışmazlığı səbəbiylə ağciyərlərdə mayenin olub olmadığını öyrənə bilər.
Elektrokardioqrafiya - ürəyin elektrik impulslarının gücləndirildiyi və hərəkətli kağız lentinə yazıldığı sürətli, sadə və ağrısız bir araşdırmadır. Elektrokardiyogram (EKQ) həkimə ürək ritmi sürücüsünün vəziyyətini (ürək sancmalarına səbəb olan xüsusi bir quruluş), ürəyin keçirici yollarını, ürək dərəcəsi və ritmini və digər məlumatları qiymətləndirməyə imkan verir.
Exokardioqrafiya- ürək xəstəliyinin diaqnozu üçün ən çox istifadə olunan metodlardan biridir. Onun üstünlüyü, rentgen şüalanma ehtiyacı ilə əlaqələndirilməməsi və əla bir görüntü təmin etməsidir. Tədqiqat zərərsiz, ağrısız və geniş yayılmışdır.
X-ray - davamlı bir rentgen çəkildiyi bir araşdırma, ekranda ürək döyüntüsü və ağciyərlərin tənəffüs hərəkətlərini görməyə imkan verir. Bu araşdırma zamanı xəstə nisbətən yüksək bir radiasiya alır, məhz buna görə hazırda bu müayinə üsulu ekokardioqrafiya və digər diaqnostik metodlarla əvəz olunur.
Radioskopiya hələ də ürək kateterizasiyası və elektrofizyolojik tədqiqatlar üçün müayinənin bir hissəsi kimi istifadə olunur. Bəzi çətin hallarda, xüsusən ürək qapaq xəstəliyi və anadangəlmə ürək qüsurları ilə diaqnozu dəqiqləşdirməyə kömək edir.Maqnetik rezonans görüntüləmə (MRT) -ürək və sinə orqanlarının dəqiq görüntülərini əldə etmək üçün güclü bir maqnit sahəsinin istifadə olunduğu bir müayinə metodudur. Bu inkişaf mərhələsindəki ürək xəstəliyi diaqnozu üçün olduqca mürəkkəb bir üsuldur.Bu kimi sadalanan üsullar ürək xəstəliklərinin dəqiq müayinəsi hesab edilir .
Milli.Az
