Tanınmış jurnalist, "Səni axtarıram" verilişinin eksperti Seymur Verdizadə musavat.com-a müsahibə verib.
Axşam.az həmin müsahibəni ixtisarla təqdim edir:
-Seymur bəy, neçə vaxtdı efirdə yoxsuz. Tamaşaçılar son bir neçə ildə sizi verilişlərin, xüsusən də Xoşqədəm xanımın verilişində eksperti olaraq görməyə öyrəşmişdi... Nədir bu ortadan qeyd olmanızın sirri?
- Mən də ilk olaraq sizə bir açıqlama verim. Xoşqədəm xanımla aramız dəyib. Belə demək mümkünsə, Xoşqədəm xanım məndən inciyib. O, hesab edir ki, ötən il ANS-də onun müəllifi olduğu “Sən tək deyilsən” və “Səni axtarıram” verilişləri bağlananda onu yetərincə müdafiə etməmişəm. Hansı ki, həmin vaxt mən sizin qəzetinizə, o cümlədən başqa bir saytda bu verilişin əhəmiyyəti barədə geniş açıqlamalar vermişdim.
Qafqazinfo.az saytında “Yenə Amaçinin ümidinə qaldıq” adlı köşə yazısı yazmışdım. Amma Xoşqədəm xanım bunu yetərli hesab etmədi. ANS-də növbəti verilişini başlayanda da məni bir müddət verilişə dəvət etmədilər. Daha sonra verilişin prodüseri məni dəvət elədi. O zaman da mən Xoşqədəm xanımdan incik olduğum üçün dəvəti qəbul edib getmədim. Beləcə, arada bir soyuqluq yarandı. Mən Xoşqədəm xanımın verilişi ilə paralel olaraq Xəzər TV-də Zümrüd xanımın müəllifi olduğu “Yeri gəlmişkən” verilişində də ekspert idim. Hər həftə o verilişə də çıxırdım.
Amma növbəti yayım mövsümündə Zümrüd xanımın da verilişi qapandı. Və nəticə etibarilə mən televiziyadan uzaq düşdüm. Keçən dəfə Xoşqədəm xanımın verilişi bağlananda da demişdim ki, mənim o verilişdə iştirakım davamlı ola bilməz, mən televiziya jurnalisti deyiləm. Mənim işim yazmaq, danışmaqdır. Hazırda bir neçə layihədə də rəhbər vəzifəsində olduğuma görə efirlərə can atmıram. Mənə elə gəlir ki, efirdə öz sözümü demişəm.
- Efirdə fəal olana qədər də siz yazırdız, aktiv jurnalistika ilə məşğul idiniz, amma demək olar ki, tanınmırdız. Verilişlərə çıxandan sonra isə bir anda populyarlaşdız, yolda-izdə, toyda... insanlar sizə yaxınlaşır, dərdini deyir, təşəkkür edir... Demək sizin həyatınız da “efirə qədər” və “efirdən sonra” bölümlərinə ayrılıb...
- Bu, acınacaqlı bir haldır. Azərbaycanda belə bir şəraitin hökm sürməsinə görə çox məyus oluram. Efirə çıxana qədər təxminən 15 illik jurnalist təcrübəm var idi, Azərbaycanın xəbər saytlarında, qəzetlərində köşə yazıları yazmışdım. Təvazökarlıqdan uzaq da olsa deyim ki, mən əsgərliyə gedəndə əsgər yoldaşlarım məndən avtoqraf istəyirdilər. Mən 24 min tirajla çıxan “Bu gün” qəzetində çalışmışdım. Deməzdim ki, məni təkcə efir məşhurlaşdırdı. Mən kölgədə qalan jurnalist olsaydım, məni heç efirə dəvət də etməzdilər. Çox tanındığıma, mövqeyim olduğuna görə dəvət olundum...
Amma mənim daha geniş auditoriyada tanınmağımda “Səni axtarıram” verilişinin böyük rolu oldu. Fürsətdən istifadə edib deməliyəm ki, bu verilişin Azərbaycan cəmiyyətinə heç bir ziyanı olmadı. Xoşqədəm xanım xeyirxah bir əməllə məşğul idi. İndi aramızda soyuq küləklər olsa da, onun əməyini yerə vura bilmərəm. Amma küçədə, ictimai nəqliyyatda, bazarda insanlar yaxınlaşıb məni o verilişə görə tanıdıqlarını deyəndə xoşhal olmurdum. Hesab edirəm ki, mənə yazılarıma, prinsipial mövqeyimə görə hörmət edilməlidir.
- Verilişdə də öz prinsipial mövqeyinizi müdafiə etdiyinizi deyirsiz axı... Bu halda niyə bu cür tanınmaqdan xoşhal olmurduz? Efirdəki kimliyiniz sizi niyə narahat edirdi?
-Efirin auditoriyası geniş, azadlıqları məhdud idi. Biz efirdə daha çox məişət mövzularından danışırdıq. Amma köşə yazılarımda mən ölkənin ictimai-siyasi problemləri, insanların ən müxtəlif qayğıları barədə yaza bilirəm. Çox cəsarətlə yazıram həm də. Efirdə isə senzura var, məişət mövzularından kənara çıxmaq olmaz.
-Senzura altında olan mövzular hansı idi?
-Konkret mövzular seçirdilər – ata-oğul, gəlin-qayınana münasibətləri... Konkret elə bir göstəriş yox idi ki, bu sözü demək olar, o birini yox. Sadəcə verilişlər sonradan montaj olunurdu deyə, mənim partizanlıq etməyimə də ehtiyac yox idi. Mən orda hansısa senzuradan kənar fikir söyləsəydim də, onun montaj prosesindən sağ çıxma şansı yox idi.
-Amma qəribə də bir missiyanız vardı – insanların həyatını təhlil etmək, məsləhət vermək... Narahat deyildiz? Xüsusən də bunu başqalarının həyatına detallı müdaxilə kimi qəbul ediləcəyi ehtimalını nəzərə alanda....
- Biz öz ayağı ilə ora gələn, öz taleyini ictimai müzakirəyə təqdim edən insanlarla bağlı danışırdıq. Heç vaxt sizin, sıravi vətəndaşımızın həyatını təhlil etməmişik. Adam çıxıb gəlirdi canlı efirə və deyirdi ki, həyat yoldaşım evdən qaçıb, mən nə etməliyəm? Bizim də hərəmiz öz məntiqimizə uyğun olaraq cavab verirdik. Mən hesab edirəm ki, biz təkcə öz övladlarımızın tərbiyə olunması ilə məşğul olmamalıyıq. Biz həm də qonşunun uşağının da tərbiyəli və savadlı olmasına çalışmalıyıq. Bizim uşağımız nə qədər ağıllı olsa da, qonşunun uşağının xuliqan, pozğun olması bizim övladımızı pis yola çəkə bilər.
Ya da əksinə... Ona görə də hesab edirəm ki, evdən qaçan qız, narkomaniyaya qoşulan gənc... təkcə bir ailənin yox, cəmiyyətin problemidir. Ona görə də heç bir adam deyə bilməz ki, yaxşı edib uşağımı atmışam. Çünki onun atdığı uşaq gələcəkdə oğru olanda gedib onun Rusiyadakı evini yox, mənim burdakı evimi qarət edəcək. Etiraf edim ki, efirdəki fəaliyyətim müsbət qarşılanırdı, çünki qərəzli deyildim. Orda hansısa ekspert nəyisə deməyə ehtiyatlanırdı. Çünki gəlini ilə arasının pozulacağından qorxurdu, ya da qudasına xoş gəlməz deyə sözünü udurdu. Amma mənim övladlarım azyaşlı olduğu üçün kürəkən, quda, gəlinim olmadığı üçün (gülür) fikirlərimi söyləməkdə daha azad idim. Kişilərdən bəzən məzəmmət alırdım. İctimai fikri təmsil edən dostlarım da düşünürdülər ki, mən efirdə qadınları daha çox müdafiə edirəm. Qadınlardan isə hər zaman özümə qarşı məhəbbət və diqqət görmüşəm. Onlar da hər zaman məni özlərinin qızğın müdafiəçisi kimi qəbul edirlər.
-Son illərin tendensiyasıdır: daha çox ağladan seriallar reytinq qazanır, acılı verilişlər populyarlaşır... Niyə? Sevinc insanları özünə cəlb etmir?
- Bilirsiz, mən insanları ağlatmaqdan, güldürməkdən daha çox düşündürməyin tərəfdarıyam. Bəzən serial ssenaristləri insanları ağlatmaq xətti seçərək daha asan yola gedirlər.
- Amma eksperti olduğunuz verilişdə daha çox ağlama janrı vardı, ağlayan insanlar çox idi... O zaman siz də asan yola getmisiz?
-Biz insan taleyini müzakirə edirdik. Bilirsizmi, mən o verilişdə heç bir dəfə də olsun ağlamamışam. Ağlayanlara acımamışam, ağlayanların göz yaşını da silməmişəm. Əksinə ağlayanlara qarşı daha aqressiv olmuşam...
