Bir şair həkim Qəni vardı, Vahid Ədəbi məclisi yaratmışdı. Qubernator bağında, Vahid Poeziya evində yerləşirdi bu məclis. Hər bazar yığışardıq bu evə. Ədəbi mübahisələr o qədər qızışardı ki, sonda çölə çıxardı, sonra bu mübahisələr metrolara minərdi, yayılardı şəhərə.
Bir şair həkim Qəni vardı... O vaxtlar bir çaynik çay bir manat idi. Vahid Poeziya evində içərdik çaydan, deyərdik şeirdən, vurardıq nərddən.
Həkim Qəni heca şeirini sevməzdi, əruzun anasıydı. Heca şairlərini qəbul eləməzdi.
Başının dəstəsi varıydı Həkim Qəninin, Ələkbər Şahid, Hacı Ələmdar, Ənvər Nəzərli, Şahin Fazil, bir də əruzçu gənc şairlər, İlqar Fəhmi, Arif Buzovnalı, bir az da kənardan heca şairlər, yəni bizlər, Böyükxan Pərviz, Şərif Ağayar, Faiq Balabəyli, Həyat Şəmi və başqaları...
Həkim Qəni elə həqiqi həkimiydi, fəxr eləyirdi ki, Əlağa Vahidin həkimi olmuşam, onu müharibədən xəstə olduğuna görə mən azad elətdirmişəm. Bir deməzdi, beş deməzdi.
Füzulunu əla bilirdi Həkim Qəni. Hər beytini deyəndən sonra əlini əlinə çırpıb, dərindən nəfəs alıb deyirdi. Pah atonnan, evinəcən... Bu “evinəcən” sözünün mənasını heç vaxt anlamadıq.
Bir gün məclisin şıdırğı yerində... O yerində ki, zal adamla dolu. Mürəbbəli çay stollarda... Həkim Füzulinin bir beytini açmaqda, göyün yeddinci qatında... izah izah gətirir. Həkimin əli də, gözü də göydə, heç birini yerə endirə bilmir. Hər şey göydə dolaşıb. Elə bu zaman dostlarının biri arxadan gəlib həkimin qulağına deyir ki, İrandan cavanlaşmaq üçün təzə dərman gətiriblər. Həkim əllərini də, gözlərini də və elə Füzulinin o açılmayan beytini də göyün yeddinci qatında qoyub özünə məxsus bir tərzdə, qalın səslə: 5 dəqiqə fasilə – deyir, gedir dərman gətirənin yanına.
Məclis vaxtı kənarda əyləşib həkimin şirin söhbətlərinə böyük maraqla qulaq asardı xalq artistləri Arif Babayev, Canəli Əkbərov, Əlibaba Məmmədov, Habil Əliyev və sonra tarçılar, nağaraçılar, zurnaçılar...
Əruzu yaxşı bildiyi üçün hərdən həkimə Əlibaba Məmmədov söz atardı, həkim də qayıdardı, nə qayıdardı, izahı izah gətirərdi... Yenə bir deməzdi, beş deməzdi...
Həkim Qəni həmişə mənimlə mübahisə edərdi... Dava da bu idi ki, gərək sən qəzəl yazasan, mən də deyirdim, başımı kəs, yaza bilmərəm. Bir dəfə birini yazdım, onda da Həyat Şəmi dedi ki, sən o qəzəli oxuyanda mən ağladım. Yəni sən o qədər heca şairisən ki, qəzəl sənə yaraşmır. Nəsə sözüm bunda yox.
Hecaçılar məclisdə məsələ qaldırdılar ki, mən Həkim Qəninin heca şeiri üzrə müavini olum. Oldum da. Keçib Həkim Qəni ilə əyləşdim yuxarı başda. Əruz şairlərinin diqqəti Həkim Qənidə, hecaçıların gözü də məndə.
Həkim Qəni heca şeirləri haqqında ancaq bir kəlmə deyirdi: Burda poeziya vardır. Vəssalam, yəni əruz, ritm-zad yoxdur. Mənim da əruz şeiri haqqında bir fikrim olardı: Yeni fikir yoxdur və ya zəifdir. Ərəb-fars tərkibləri ilə doludur.
Təbrizdən, Tehrandan fars dilinin göbəyindən gələnlər, xalis Azərbaycan dilində qəzəl oxuyurdular, bizimkilər, Bakı kəndlərindən gələnlər isə ərəb-fars tərkiblərindən xilas ola bilmirdilər.
Bir dəfə necə oldusa, Həkim Qəni heca şairlərinin üstə qışqırdı. Gördü, mən pis oluram. Yavaşca qulağma dedi ki, Qəşəm, ürəyinə başqa fikir gəlməsin, mən əruzla heca arasında kontakt yaradıram, kontakt...
Sonralar mən Həkim Qəni ilə barışdım. Əruzla heca barışdımı, xəbərim olmadı...
