Mövlananın məşhur “Məsnəvi”sində belə bir hekayə var:
Məcnun dəvəyə minib səhrada Leyli ilə görüşməyə gedir. Dəvənin də qapıda balası varmış. Məcnun dəvənin belində, dəvə də qapıdan çıxır. Məcnun özündə deyil, fikri, xəyalı səhrada onu gözləyən Leylinin yanındadır. Bir də ayılır ki, dəvə hərlənib yenidən həyətə gəlib, balasını yalayır. Məcnun özünü toplayıb yenidən yola çıxır. Dəvə yenə onu hərləyib həyətə qaytarır. Üçüncü dəfə də yarıyoldan dönüb həyətə gəldiyini görən Məcnun dəvənin belindən enir və ona: ”Ey dəvə, hər kəs öz sevdiyinə can atar. Mənim sevdiyim səhradakı Leyli, sənin sevdiyin qapıdakı balan olduğu müddətdə bizim yoldaşlığımız tutmaz. Hər kəs öz məşuqu ilə baş-başa qalsın”, - deyir və payi-piyadə səhranın yolunu tutur.
